Ik kom naar huis (nou ja, tijdelijk dan)

Ik had het nog niet algemeen bekend gemaakt, maar volgende week kom ik naar huis. Du universiteit is dan dicht, want het is spring break, veel internationale studenten gaan naar huis, omdat het na de spring break pasen is en omdat dat in sommige landen wat serieuzer is dan in Nederland en bovendien: volgens mijn contract mag ik niet in mijn kamer zijn, omdat die dan aan iemand anders verhuurd wordt vanwege een congres. Ik kwam daar natuurlijk pas achter nádat ik het getekend had.

Aanvankelijk was het idee dat Kyron naar mij zou komen en dat we een week voor toerist zouden gaan spelen. Maar uit financiële overwegingen en omdat Kyron een hekel heeft aan toerist spelen hebben we besloten dat ik dan maar naar huis ga.

Het lijkt me sowieso wel prettig om weer even thuis te zijn, al is het maar vanwege de kwaliteit van de leefruimte. Met zijn tweeën op 10 vierkante meter wonen is toch wel redelijk moeilijk af en toe. En het is hier wel gezellig hoor, maar soms word ik er ook wel heel moe van. Ook omdat je je eigenlijk nooit kunt terugtrekken en ik toch wel iemand ben die houdt van persoonlijke ruimte.

Een ganggenote verwoordde het heel erg mooi vorige week. Ze zei dat het hele erasmus gedoe heel leuk was, maar het is niet het echte leven. Je hebt geen flauw idee wat er thuis gebeurd, en niets wat je hier doet lijkt uit te maken, omdat je toch niet thuis bent.

Zo voelt het voor mij helaas ook. Ik heb nog geen zinnig woord geschreven voor mijn scriptie, maar het lijkt allemaal toch niet uit te maken op een of andere manier. En dat is natuurlijk niet zo, want het maakt wel heel veel uit, maar dat voel je hier dus niet. Ik heb serieus in lange tijd zo weinig gedaan aan mijn studie, terwijl ik juist heel hard zou moeten werken nu.

Ik heb dus ook zitten twijfelen of ik maar niet helemaal naar huis zou moeten gaan, ook aangezien ik het gevoel heb dat ik qua dataverzameling niet veel verder ga komen dan de zes interviews die ik tot nu toe heb gedaan. Het wordt namelijk steeds moeilijker om mensen te vinden die mee willen werken. Vooral vanuit het project zelf krijg ik echt minimale medewerking en dat is heel jammer, maar volgens mij ook wel tekenend voor hoe het er hier aan toe gaat. TOch zou het wel fijn zijn als mensen tenminste zo beleefd waren om even te laten weten of ze mijn mailtjes wel of niet hebben gelezen.

Ook het vinden van andere data is heel moeilijk. De laatste census in Pécs was in 2000 en is misschien wel ergens in een bibliotheek aanwezig, werd me verteld. Dit is een behoorlijk verschil met Nederland, waar heel veel cijfers op jaarbasis beschikbaar zijn en gewoon te downloaden zijn van de CBS website.

Een elf jaar oude census is mij te oud om conclusies uit te trekken, ik doe immers onderzoek naar iets wat op dit moment gebeurt. Als ik ervan uit ga dat hongarije vanaf 1990 bezig is met de overgang van een socialistisch naar een kapitalistisch land en dat die overgang eigenlijk nu nog niet helemaal kompleet is, dan betekent het dat 2000 ergens op de helft van die overgang ligt en er waarschijnlijk te grote verschillen zullen zijn met nu.

De enige oplossing die me nu dus nog rest is dan maar zelf te gaan observeren. Het is mijn minst favoriete onderzoeksmethode en ik heb er eigenlijk geen ervaring mee. Het kost een hoop tijd en het is enorm geestdodend. Maar als ik terugkom heb ik nog ongeveer een maand, dus dat moet dan maar.